ستاک ساختواژی: مفهومی جدایی گرا

عنصر ستاک ساختواژی صورتی آوایی از واژه به عنوان واحدی انتزاعی است‌که نقش پایه را در فرایندهای صرفی دارد و مستقل از جنبۀ نحوی ومعنایی‌اش در این فرایندها عمل می‌کند. مسئلۀ اصلی این‌ مقاله، تحلیل مفهوم جدایی‌گرایِ ستاک ساختواژی از منظری جدید است که فرضِ وجود آن در توجیه عدم تطابق یک به یک بین صورت ومعنای سازه‌های-ِکلمات صرف‌شده‌ و مشتق ضروریست. نبودِ رابطه‌ای ثابت ویک به یک بین صورت و معنای عناصر ساختواژی موجود در کلمات‌ غیربسیط یکی از واقعیت‌های زبانی است‌که انگاره‌های صرفی تکواژ بنیاد را در شماری از تحلیل‌های صرفی به‌-چالش طلبیده است، چراکه انگاره‌های صرفی تکواژبنیاد نگاهِ تسلسلی به صرف دارند. درمقابل، در رویکردهای واژه‌بنیاد به صرف، نگاهی جدایی‌گرا به رابطۀ بین صورت واژه و ابعادِ نحوی ومعنایی‌آن وجود دارد. از منظر فرضیۀ جدایی‌گراکه مهم‌ترین جنبۀ صرف واژه‌بنیاد است، بازنمونِ صرفیِ فرایند‌های صرفی متمایز از جنبۀ نحوی ومعنایی‌آن‌ها است.یافته های این پژوهش نشان می دهدکه صورت‌هایی‌ از یک واژه، ‌طیِّ فرایندهای صرفی مشاهده می‌شوندکه مقولۀ نحوی و معنای مشخصی ندارند، در واژگان ثبت نمی‌شوند و صورت آزاد هم نیستند، اما وجودشان الزامی است. این صورت‌‌ آوایی، ستاک ساختواژی (ساخت صرفی‌ِمحض) نامیده می شودکه جدایی بین آن از نحو و معنایش در یک فرایند صرفی می‌تواند مسئلۀ عدم تقارن ساختواژی نظیر وجود یک ستاک مشترک در چند فرایند صرفی، یا چند ستاک برای یک واژه قاموسی و نیز اشتقاق بدون وند‌افزایی صوری را قوی‌تر از رویکرد صرفِ تکواژبنیاد تبیین نماید.